Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer
Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer, urodzony 31 października 1835 w Berlinie, zmarł 20 sierpnia 1917 w Starnbergu. Był niemieckim chemikiem, który w 1905 roku otrzymał Nagrodę Nobla za wkład w rozwój chemii organicznej oraz technologii chemicznej, zwłaszcza w zakresie badań nad barwnikami i związkami aromatycznymi.
Wykształcenie i kariera
Baeyer był synem pruskiego generała i znanego geodety, Johanna Jacoba Baeyera. Swoją edukację rozpoczął od matematyki i fizyki na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, a następnie kontynuował studia z zakresu chemii w Heidelbergu pod okiem Roberta Bunsena i Augustusa Kekulé. W 1864 roku rozpoczął pracę jako wykładowca w Berlińskiej Akademii Handlowej. W 1872 roku objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Rzeszy w Strasburgu, a od 1875 roku był profesorem chemii na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, gdzie zastąpił Justusa von Liebiga.
W 1885 roku został odznaczony dziedzicznym tytułem szlacheckim przez króla Bawarii. Jego badania przyczyniły się do rozwoju przemysłu chemicznego i barwników organicznych, co zostało docenione przez Akademię Szwedzką, przyznając mu Nagrodę Nobla.
Osiągnięcia naukowe
- Przeprowadził pierwszą syntezę terpenów w 1888 roku.
- Odkrył eozynę oraz kwas barbiturowy w 1863 roku.
- Opracował dwie metody syntezy indygo, w tym jedną w 1878 roku oraz drugą w 1882 roku we współpracy z Viggo Drewsenem.
Jego prace nad syntezą błękitu indygo znacząco wpłynęły na rozwój przemysłu barwników w Niemczech.
Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer został pochowany na cmentarzu Leśnym w Monachium.
