Trzeci Testament
Trzeci Testament to zbiór dwunastu utworów znanych jako Księga Prawdziwego Życia, które dokumentują objawienia katolickie w Meksyku w latach 1866–1950. Objawienia te miały miejsce równocześnie w różnych lokalizacjach w kraju. Zwolennicy ruchu gromadzili się w grupach w każdą niedzielę, aby słuchać nauk przekazywanych przez „przekazicieli”, którzy wpadali w ekstazę. Wierzyli, że jest to powtórne przyjście Chrystusa, a spisane pouczenia stanowią korektę i rozwinięcie tradycyjnych pism chrześcijańskich.
W myśl wyznawców, Duch, który przemawiał przez „przekazicieli”, określany był jako obiecany apostoł, Duchem Prawdy czy Pocieszycielem. Jego nauki miały być „Nową arką” dla przyszłych pokoleń, które zechcą je studiować w czasach ostatecznych.
Początki ruchu
Ruch rozpoczął Roque Rojas, który w 1864 roku miał doznać objawienia, w którym ogłoszono mu, że jest wybrany do przekazywania słów ducha Eliasza. Założył on „Wspólnotę Siedmiu Pieczęci”, oczekując na przybycie Boskiego Mistrza. Pierwszą osobą pełniącą rolę „przekaziciela” była Damiana Owiedo, która w 1884 roku zaczęła przekazywać objawienia. Proces ten trwał aż do 1950 roku, według wierzeń wizjonerów.
Znaczenie Trzeciego Testamentu
Trzeci Testament, według rzekomego objawienia Chrystusa, ma być uznany jako trzecia część Biblii, obok Starego i Nowego Testamentu. Ma to stworzyć jedną całość, na której oparty będzie nowy porządek po oczyszczeniu ludzkości.
Jednak objawienia te zostały ostatecznie odrzucone przez Kościół katolicki jako nieautentyczne.
Linki zewnętrzne
Pełny tekst Trzeciego Testamentu w języku polskim
Kategoria: Wyznania chrześcijańskie
Kategoria: Historia chrześcijaństwa
