Miastenia
Miastenia, znana również jako miastenia rzekomoporaźna, to przewlekła choroba autoimmunologiczna, która prowadzi do osłabienia mięśni szkieletowych. Głównym mechanizmem jest atak układu odpornościowego na receptory acetylocholiny, co skutkuje ich zmniejszeniem w obrębie mięśni.
Historia
Chorobę po raz pierwszy opisano w XVII wieku. W XIX wieku prace badawcze, szczególnie Wilhelma Erba oraz Samuela Goldflama, przyczyniły się do lepszego zrozumienia jej symptomatologii. W 1912 roku przeprowadzono pierwszą tymektomię, a w latach 30. XX wieku rozpoczęto próby farmakoterapii.
Epidemiologia
Miastenia występuje w częstości około 50–125 przypadków na milion ludzi. Kobiety chorują 2–3 razy częściej niż mężczyźni, a najczęstsze przypadki dotyczą młodych kobiet w wieku 20–35 lat oraz starszych mężczyzn w wieku 60–75 lat.
Etiologia
Przyczyną miastenii jest autoimmunologiczny atak przeciwciał na receptory acetylocholiny, prowadzący do ich niedoboru. Współistniejące choroby grasicy, w tym guzy nowotworowe, są również często obserwowane u pacjentów.
Objawy i przebieg
Główne objawy miastenii to:
- opadanie powiek
- diplopia (podwójne widzenie)
- zmiana mimiki (uśmiech poprzeczny)
- osłabienie mięśni żucia oraz połykania
- osłabienie głosu
- opadanie głowy
- osłabienie mięśni rąk i nóg
- zaburzenia oddychania
Pojawienie się objawów często zaczyna się od oczu, a w miarę postępu choroby obejmuje również inne grupy mięśniowe.
Kliniczny podział miastenii
Miastenia dzieli się na kilka grup według zmodyfikowanego podziału Ossermana:
- Grupa I: miastenia oczna
- Grupa IIA: łagodna miastenia uogólniona
- Grupa IIB: umiarkowana do ciężkiej miastenia uogólniona
- Grupa III: ostra lub ciężka miastenia uogólniona z niewydolnością oddechową
- Grupa IV: późna, ciężka miastenia z symptomatologią opuszkową
Bibliografia
W artykule przytoczono jedynie ogólne informacje na temat miastenii. Aby uzyskać bardziej szczegółowe dane, zaleca się konsultację z literaturą medyczną.
