Euzebiusz z Nikomedii
Euzebiusz z Nikomedii (zm. 341) był biskupem Konstantynopola w latach 339–341. Wcześniej pełnił funkcję biskupa Bejrutu oraz Nikomedii. Jego bliskie związki z dworem cesarskim pozwoliły mu na znaczący wpływ na politykę religijną Konstantyna I Wielkiego i Konstancjusza II. Euzebiusz był jednym z głównych przedstawicieli arianizmu, obok Ariusza.
Życiorys
Euzebiusz był uczniem Lucjana z Antiochii. W 320 roku, po potępieniu nauk Ariusza przez synod w Aleksandrii, zwołał synod w Bitynii, na którym oczyścił Ariusza z zarzutów. Po 330 roku Ariusz znalazł schronienie w Nikomedii, co umożliwiło mu dalszą działalność.
W kwietniu 337 roku, na łożu śmierci, Euzebiusz ochrzcił cesarza Konstantyna I. Po śmierci cesarza opiekował się małoletnim Flaviusem Claudiusem Iulianusem. Podczas Soboru Nicejskiego I w 325 roku, Euzebiusz podpisał credo nicejskie, jednak wkrótce został wygnany z powodu sprzeciwu wobec cesarza. Dzięki wpływom na siostrę cesarza, Konstancję, został szybko przywrócony z wygnania w 328 roku.
W 341 roku konsekrował biskupa Wulfilę, który został wysłany na misję wśród Gotów.
Dzieła Euzebiusza z Nikomedii
Euzebiusz był autorem listów broniących nauk Ariusza oraz spisał kilka kronik, w których przedstawił historię świata od biblijnego Adama. Jego kroniki zostały przetłumaczone na łacinę przez Hieronima ze Strydonu i uzupełnione przez Prospera z Akwitanii.
Kategorie
- Patriarchowie Konstantynopola
- Bizantyńczycy
- Pisarze wczesnochrześcijańscy związani z Antiochią
- Arianizm
