Bariera rasowa w boksie amerykańskim
Bariera rasowa, znana również jako „color barrier”, to zjawisko rasistowskie, które miało miejsce w boksie amerykańskim na przełomie XIX i XX wieku. Polegało na wykluczaniu czarnoskórych bokserów z walk o najwyższe tytuły w wadze ciężkiej, uznawanej za najbardziej prestiżową.
Początki bariery rasowej
Za inicjatora tego zjawiska uważa się Johna L. Sullivana, ówczesnego mistrza świata, który obawiał się utraty tytułu na rzecz czarnoskórego pięściarza Petera Jacksona. W 1890 roku Sullivan ogłosił, że jako przedstawiciel rasy białej nie zamierza walczyć z Jacksonem ani z żadnym innym „kolorowym”. Jego postawa stała się wzorem dla innych białych mistrzów.
Przerwanie bariery
Bariera rasowa została czasowo przełamana w latach 1908-1915, kiedy mistrzem świata został Jack Johnson. Jego sukces spotkał się z oporem ze strony większości amerykańskiego społeczeństwa oraz środowiska bokserskiego, które dążyło do znalezienia białego boksera zdolnego pokonać Johnsona. W tym okresie pojawił się termin „wielka nadzieja białych” oraz zaczęto organizować walki o alternatywne tytuły mistrza świata białej rasy.
Trwałość bariery rasowej
Bariera rasowa istniała w zawodowym boksie aż do lat 30. XX wieku, kiedy to drugim czarnoskórym mistrzem świata wszechwag został Joe Louis.
Podsumowanie
Bariera rasowa w boksie amerykańskim ilustruje walka z dyskryminacją oraz trudności, z jakimi musieli się zmagać czarnoskórzy bokserzy. Mimo historycznych ograniczeń, postacie takie jak Jack Johnson i Joe Louis przyczyniły się do zmiany tego niekorzystnego stanu rzeczy.
Przypisy
Bibliografia
- Literatura dotycząca historii boksu
- Badania nad rasizmem w sporcie
