Zenon Alojzy Kosidowski (22 czerwca 1898 – 14 września 1978) był polskim pisarzem, eseistą i poetą.
Życie i twórczość
Zenon Kosidowski urodził się w Inowrocławiu. Po ukończeniu Gimnazjum Klasycznego w Poznaniu, służył w armii pruskiej, uczestnicząc w I wojnie światowej. Zdezerterował, by wziąć udział w powstaniu wielkopolskim. W latach 1919–1922 studiował germanistykę i polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego debiut literacki miał miejsce w 1919 roku w czasopiśmie „Zdrój”, które współredagował.
W latach 1928–1939 był redaktorem i dyrektorem poznańskiej rozgłośni Polskiego Radia oraz prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Po wybuchu II wojny światowej Kosidowski wyjechał do Portugalii, a następnie do USA, gdzie wykładał historię kultury polskiej na uniwersytecie w Los Angeles.
Jego dorobek literacki obejmuje m.in.:
- Szalony łowca (1922)
- Artystyczne słuchowisko radiowe (1928)
- Fakty i złudy (1931)
- Gdy słońce było bogiem (1956)
- Opowieści biblijne (1963)
- Opowieści ewangelistów (1979)
Kosidowski w swoich pracach krytycznie podchodził do biblijnych wydarzeń, nie kwestionując jednak historyczności wielu postaci, w tym Jezusa z Nazaretu. Jego utwory zostały przetłumaczone na wiele języków, w tym bułgarski, chiński i rosyjski.
Ordery i odznaczenia
Kosidowski został odznaczony m.in.:
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1978)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
Zmarł w Warszawie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Bibliografia
Kosidowski jest również autorem licznych prac krytycznych oraz przewodników encyklopedycznych dotyczących literatury polskiej. Jego twórczość pozostaje ważnym elementem polskiej kultury literackiej.
