Wyścig o Afrykę
Okres intensywnej kolonizacji Afryki trwał od 1885 roku do wybuchu I wojny światowej. Zmiany w sytuacji kontynentu rozpoczęły się na konferencji berlińskiej, gdzie mocarstwa europejskie oraz Stany Zjednoczone podjęły decyzję o podziale Afryki. Ustalono, że państwa kolonizujące, korzystając z istniejących baz na wybrzeżach, zajmą również terytoria w głąb kontynentu, a ich wielkość będzie zależała od zdolności wojskowych.
Główne mocarstwa kolonialne
Największe terytoria zdobyły:
- Wielka Brytania: Egipt, Sudan, Kenia, Uganda, Nigerię, Południową Afrykę, Malawi, Botswana, Zimbabwe.
- Francja: Algierię, Maroko, Tunezję, Senegal, Gabon, Madagaskar.
- Niemcy: Kamerun, Togo, Namibia, Tanzania.
- Portugalia: Angolę, Mozambik.
- Włochy: Somalię Włoskie, Erytreę, Libię.
- Hiszpania: Maroko Hiszpańskie, Gwinea Hiszpańska.
- Belgia: Kongo, które stało się prywatną własnością króla Leopolda II.
W sumie europejczycy podporządkowali sobie terytoria o powierzchni 29 mln km². Tylko dwa państwa pozostały niepodległe: Liberia i Etiopia, która w 1896 roku pokonała armię włoską.
Wpływ kolonizacji na Afrykę
Kolonizatorzy wprowadzali w swoich koloniach europejski porządek, ignorując lokalne tradycje i kulturę. Wprowadzono europejskie waluty, rozpoczęto eksploatację bogactw naturalnych oraz zakładano plantacje i kopalnie. Budowano także linie kolejowe, łączące porty z interiorami kontynentu.
Konferencje i traktaty
Problemy między kolonizatorami były rozwiązywane na specjalnych konferencjach, takich jak traktat „Entente Cordiale” z 1904 roku, który dotyczył sporów między Francją a Wielką Brytanią o Maroko, Egipt oraz inne regiony.
Wyścig o Afrykę był kluczowym wydarzeniem w historii kolonializmu, które miało trwały wpływ na kontynent i jego mieszkańców.
