Władysław Oleszczyński – Życiorys
Władysław Tomasz Kazimierz Oleszczyński (ur. 17 grudnia 1807 w Końskowoli, zm. 11 kwietnia 1866 w Rzymie) był polskim rzeźbiarzem, medalierem i grafikiem. Był synem Kazimierza Oleszczyńskiego, sędziego pokoju, i Salomei z Kosińskich. Jego bracia, Antoni i Seweryn, również byli uznawanymi artystami.
W 1824 roku Oleszczyński rozpoczął studia na Oddziale Sztuk Pięknych Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a rok później uzyskał stypendium, które umożliwiło mu wyjazd do Francji. W Paryżu uczył się pod okiem takich mistrzów jak F. J. Heim i A.L. Dantan, a także P. J. David d’Angers w École des Beaux-Arts.
Twórczość i osiągnięcia
Po powrocie do Warszawy w 1830 roku, Oleszczyński pracował w mennicy, a następnie wziął udział w powstaniu listopadowym. Po jego upadku osiedlił się w Paryżu, gdzie stał się głównym rzeźbiarzem polskiego środowiska emigracyjnego. Jego dorobek artystyczny obejmował:
- Pomniki i nagrobki, w tym dla Maurycego Mochnackiego i Juliusza Słowackiego.
- Medale, w tym na zamówienie króla Francji Ludwika Filipa I.
- Litografie i miedzioryty ilustrujące polskie tematy.
- Prace dla paryskich kościołów, w tym dekoracje dla kościoła St. Marie Madeleine.
W 1856 roku wykonał pomnik Adama Mickiewicza, a w 1857 wrócił na stałe do Warszawy. Oleszczyński projektował także epitafia i pomniki, m.in. Jana Pawła Woronicza oraz Kopernika. Jako artysta korzystał z różnych materiałów, w tym marmuru, gliny i brązu.
Ostatnie lata i dziedzictwo
W 1865 roku rozpoczął pracę nad pomnikiem Jana Kochanowskiego, jednak zmarł w Rzymie, gdzie został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency. Oleszczyński jest uznawany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli romantyzmu w polskiej rzeźbie.
Przypisy i bibliografia
- Dariusz Kaczmarzyk, Władysław Oleszczyński, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXIII, 1978.
- Witold Jakóbczyk, Przetrwać nad Wartą 1815–1914, Warszawa 1989.
