„`html
Wielki piec
Wielki piec to urządzenie służące do wytapiania surówki z rudy żelaza, koksu i topników. Charakteryzuje się gruszkowatym kształtem, składającym się z dwóch stożków ściętych, połączonych podstawami, osiągającym wysokość około 40 metrów.
Budowa i działanie
Wsad do pieca wprowadza się od góry przez otwór nazywany gardzielą. Górny stożek, zwany szybem, pełni funkcję zasobnika surowca. Koks działa jako paliwo i reduktor tlenków żelaza. Proces spalania wspomagany jest przez powietrze wtłaczane przez dysze umieszczone na poziomie połączenia podstaw stożków.
Topniki ułatwiają oddzielanie zanieczyszczeń od metalu. Stopiony metal, zwany surówką, gromadzi się w dolnej części pieca, nazywanej garem. Żużel, powstający w wyniku reakcji niepożądanych składników z tlenem i topnikami, unosi się na powierzchni surówki i również spływa do gara. Surówka i żużel są okresowo odprowadzane przez oddzielne otwory spustowe.
Wielki piec może osiągnąć wydajność od 2 do ponad 10 tysięcy ton surówki dziennie. Produktem ubocznym procesu jest gaz wielkopiecowy, który jest spalany w nagrzewnicach w celu podgrzewania powietrza, co zwiększa efektywność produkcji. Piec pracuje w trybie ciągłym, a jego cykl trwa kilka lat, przerywany jedynie w przypadku uszkodzenia wyłożenia ogniotrwałego.
Historia
Budowa i działanie wielkiego pieca mają swoje korzenie w dymarkach. Pierwsza konstrukcja, która może być określona jako wielki piec, powstała około 1400 roku. W miarę upływu czasu, dzięki eksperymentom, zmieniano jego kształt i wymiary. Zamiast węgla drzewnego, który był początkowo używany jako paliwo, w 1735 roku stosowanie koksu wprowadził Abraham Darby.
„`
