Widelec
Widelec to podstawowy przyrząd stołowy, składający się z uchwytu i zębów, używany do nadziewania, utrzymywania i przenoszenia potraw.
Historia
Najstarsze znane widelce wykonane z kości pochodzą z Chin, datowane na 2400–1900 p.n.e. oraz z czasów dynastii Shang (1600–1050 p.n.e.). W starożytnym Rzymie widelce znane były pod nazwami furcula i fuscinula. Ich użycie do spożywania pokarmów rozpowszechniło się w IV wieku w wschodnim Cesarstwie Rzymskim.
W IX wieku w Persji używano narzędzi podobnych do widelców, a w X wieku stały się one popularne na Bliskim Wschodzie. W Europie, pomimo pewnych oporów, widelec zaczynał zyskiwać na popularności, zwłaszcza po ślubie Katarzyny Medycejskiej z Henrykiem II Walezjuszem w 1533, kiedy to do Polski przybyły włoskie zwyczaje kulinarne.
W XVIII wieku, ze względu na popularność spaghetti we Włoszech, wykształcił się współczesny widelec stołowy z czterema zębami, co ułatwiało jedzenie makaronu. Jego wprowadzenie przypisuje się Gennaro Spadacciniemu, szambelanowi Ferdynanda IV Burbona.
Widelec w Polsce
W Polsce widelce pojawiły się na dworze Zygmunta Starego w 1518 roku, przybywając z Włoch, gdzie obyczaj jedzenia sztućcami był już obecny. Widelce stołowe zaczęły się upowszechniać w XVII wieku, a w XVIII wieku rzadko spotykano widelce trójzębne.
Uwagi
Użycie widelców w Polsce było opóźnione, co tłumaczone było dawnymi zwyczajami jedzenia rękami. Niektóre źródła sugerują, że Henryk Walezy przywiózł ze sobą widelce do Francji, co mogło przyczynić się do ich popularyzacji w tym kraju.
Przypisy
- Historia widelca sięga starożytności, a jego forma ewoluowała przez wieki.
- Widelce zyskały popularność w Europie, mimo początkowych oporów społecznych.
Bibliografia
Brak danych źródłowych.
