Waldemar Wäinö Aaltonen
Waldemar Wäinö Aaltonen (8 marca 1894 – 30 maja 1966) był fińskim rzeźbiarzem i malarzem. Urodził się w Karinaien, w rodzinie krawca. W dzieciństwie doznał uszkodzenia słuchu, co skłoniło go do zajęcia się sztuką jako formą przezwyciężenia tej niepełnosprawności. Studiował malarstwo w Szkole Rysunku w Turku (1910-1915), a następnie jako samouk zajął się rzeźbą.
Kariera artystyczna
Aaltonen był związany z kręgiem artystycznym Café Brondin. Jego twórczość obejmowała rzeźby portretowe, dekoracyjne (m.in. w parlamencie fińskim) oraz pomniki, a krytycy uznawali go za jednego z najważniejszych rzeźbiarzy w Finlandii po uzyskaniu niepodległości. Jego prace często odzwierciedlały wartości narodowe i były naturalistyczne, z wpływami kubizmu.
W 1923 roku po podróży do Włoch zaczął eksplorować sztukę kubistyczną i futurystyczną, co wpłynęło na jego malarstwo. W czasie I wojny światowej tworzył pomniki wojenne, co umocniło jego status wśród fińskich nacjonalistów. W jego dorobku artystycznym znajdują się monumentalne rzeźby narodowych bohaterów, w tym Paavo Nurmi i Jean Sibelius.
Życie osobiste
Aaltonen był czterokrotnie żonaty. Duża część jego twórczości jest eksponowana w Muzeum Sztuki Wäinö Aaltonena w Turku.
Wybrane dzieła
- Tytön pää, 1917
- Graniittipoika, 1917-1920
- Maria Jotuni, 1918-1920
- Savonlinnan sankaripatsas, 1919-1921
- Paavo Nurmen juoksijapatsas, 1924-1925
- Turun Lilja, 1924-1926
- Wiele pomników i rzeźb publicznych, w tym popiersia Aleksisa Kivena (Helsinki, 1930-1939) i Lahden sankaripatsas (1952)
Aaltonen zmarł w 1966 roku w Helsinkach, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny, który do dziś inspiruje i fascynuje.
