Reklama

Turniej rycerski

Turniej rycerski to forma średniowiecznych i renesansowych zawodów, w których rycerze uczestniczyli w walkach na broń białą. Zawody te miały na celu sprawdzenie umiejętności bojowych uczestników oraz były istotnym elementem kultury rycerskiej i dworskiej. Turnieje odbywały się na dworach królewskich, książęcych oraz w miastach, a ich organizacja opierała się na ściśle określonych zasadach, które miały na celu ograniczenie ryzyka odniesienia poważnych obrażeń.

Reklama

Historia turniejów

Pomysłodawcą turniejów miał być Gotfryd z Preuilly, który zorganizował pierwszy turniej w okolicach Angers w 1062 lub 1066 roku. Pierwszy udokumentowany turniej odbył się w 1095 roku we Flandrii. Turnieje zyskały popularność w północnej Francji, a następnie rozprzestrzeniły się na Niemcy, Anglię, Włochy i dalej, do Królestwa Jerozolimskiego oraz na Półwysep Iberyjski. W Polsce pierwszy turniej zorganizował Bolesław Rogatka w 1243 roku w Lwówku Śląskim.

Przyczyny popularności

Agresja i zamiłowanie do walki
Kościelne zakazy walki w określone dni tygodnia (rozejm Boży)
Zakazy walki w pewnych miejscach (pokój Boży)

Rodzaje turniejów

Turnieje rycerskie dzieliły się na kilka rodzajów. Najpopularniejsze z nich to:

Reklama

Mêlée (bohurt) – walki dwóch drużyn w różnych terenach, z celem pojmania przeciwników dla okupu.
Estor (tjost) – pojedynki konne z użyciem kopii, a następnie broni ręcznej.

W miarę upływu czasu turnieje stawały się coraz bardziej zorganizowane, z elementami widowiskowymi, w tym kostiumami i scenografią. W XIII i XIV wieku pojawiły się także damy, które uczestniczyły w wydarzeniu.

Turnieje a Kościół

Początkowo Kościół potępiał turnieje, uznając je za grzeszne. Rycerze, którzy ginęli w turniejach, nie mogli być pochowani na poświęconej ziemi. Sytuacja zmieniła się w 1316 roku, gdy papież Jan XXII zniósł zakazy dotyczące turniejów.