Aureus – Złota Moneta Rzymska
Aureus, znany również jako nummus aureus i denarius aureus, to złota moneta bita w Rzymie od I wieku p.n.e. do początków IV wieku n.e. Po raz pierwszy wybito ją w czasach Sulli (84/83 p.n.e.), a następnie przez Pompejusza (71 p.n.e.) i Cezara (48/47 p.n.e.).
Wprowadzenie i Wartość Aureusa
W początkowym okresie bito 40 aureusów z funta złota, ustalając ich wartość na 23 srebrne denary. Wzrost znaczenia aureusa nastąpił za panowania Oktawiana Augusta, który wprowadził go na stałe do systemu monetarnego. Moneta ważyła 7,79 g (42 sztuki z funta) i miała wartość 25 denarów.
Zmiany w Emisji Monet
W I wieku n.e. z wyjątkiem czasów Wespazjana, jednocześnie bito aureusy i denary tego samego typu, z identycznym wyglądem. Na awersie znajdowało się przedstawienie cesarza z jego tytułami. Neron w 64 r. przeprowadził reformę stopy monet kruszcowych, obniżając stopę dla złotych monet o 7%, co spowodowało dalszą dewaluację aureusa.
Dewaluacja Aureusa
- Po reformie Nerona bito 45 aureusów z funta złota (waga około 7,27 g).
- Waga aureusa zaczęła spadać, szczególnie za panowania Karakalli (211–217), który wprowadził emisję 50 aureusów z funta (około 6,5 g).
- W czasach Galiena (260–268) bito już 72 sztuki (około 4,54 g), a później nawet 84 (około 3,89 g).
Konsekwencje i Zakończenie Aureusa
Ostatecznie aureus został zlikwidowany przez Konstantyna Wielkiego, który zreformował system monetarny, wprowadzając nową złotą monetę – solid (309/311). Nowa moneta miała podobną stopę do aureusa, która utrzymała się aż do końca XI wieku.
