Tin Whistle
Tin whistle, znany również jako flażolet lub flecik polski, to jeden z najprostszych instrumentów dętych. Charakteryzuje się niewielką piszczałką z ustnikiem dzióbkowym oraz sześcioma otworami palcowymi. Może być wykonany z różnych materiałów, takich jak metal, plastik czy drewno.
Pochodzenie
Pochodzenie flażoletu jest niejasne, ponieważ podobne instrumenty występowały w wielu kulturach na całym świecie. W obecnej formie, tin whistle pojawił się pod koniec XIX wieku w Wielkiej Brytanii, gdzie Robert Clarke rozpoczął produkcję instrumentów z blachy i drewna. Jego wyroby zyskały popularność, zwłaszcza w Irlandii, gdzie są produkowane do dziś.
Skala i brzmienie
Tin whistle jest instrumentem diatonicznym, umożliwiającym uzyskanie gamy durowej. Pełna skala wynosi około dwóch oktaw, a podstawową tonacją jest D-dur. W niższym rejestrze dźwięk jest matowy, podczas gdy w wyższym zyskuje jasność i przenikliwość. Instrument jest szczególnie rozpoznawalny w muzyce ludowej krajów celtyckich.
Popularność w Polsce
W XVIII i XIX wieku flażolet był bardzo popularny w Polsce, znany jako flecik polski. Przed 1939 rokiem masowo produkowano sześciootworowe piszczałki. Choć po wojnie popularność instrumentu spadła, w latach 90. w Wielkopolsce nastąpiło jego odrodzenie. Dziś w Polsce działa wiele amatorów grających na tym instrumencie, a w Wielkopolsce ich liczba sięga około dwudziestu tysięcy.
