Herb Pobóg
Herb szlachecki Pobóg, znany również jako Pobodze, występował głównie na Mazowszu oraz w innych regionach Polski. Najbardziej znanym rodem związanym z tym herbem są Koniecpolscy, którzy pełnili wysokie urzędy, w tym hetmana i wojewody. Inne ważne rodziny to Rzyszczewscy, Kossobudzcy i Ruszkowscy.
Opis herbu
Współczesny opis herbu Pobóg przedstawia go jako: na tarczy w polu błękitnym srebrną podkowę z zaćwieczonym złotym krzyżem kawalerskim, a w klejnocie pół charta srebrnego z złotą obrożą. Labry herbowe są błękitne, podbite srebrem.
Historia i geneza
Herb Pobóg ma swoje korzenie w średniowieczu, a pierwsze wzmianki o tym herbie pochodzą z XIII wieku. W 1413 roku herb został przeniesiony na Litwę. Ród Pobogów, z siedzibą w województwie sieradzkim, osiedlał się również wschodnich częściach Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Znani herbowni
- Roman Dmowski
- Jan Lechoń
- Teofil Lenartowicz
- Stanisław Koniecpolski
- Władysław Pobóg-Malinowski
Odmiany herbowe
- Pobóg II
- Koniecpolski Książę
- Krasnodębski
- Nieczaj
- Sutocki
Legendy i folklor
Legenda herbowa łączy Pobóg z herbem Zagłoby. Warto zauważyć, że wiele nazwisk związanych z tym herbem niekoniecznie odnosi się do jednej rodziny, co może prowadzić do pomyłek w identyfikacji herbów.
Herb Pobóg, z bogatą historią i różnorodnymi odmianami, stanowi ważny element dziedzictwa polskiego. Jego obecność w różnych regionach oraz wśród wielu znanych postaci podkreśla znaczenie tego symbolu w historii Polski.
