Taranowiec – Klasa Okrętów
Taranowiec (ang. naval ram) to dawna klasa okrętów o napędzie parowym, której głównym celem było niszczenie jednostek przeciwnika poprzez taranowanie. Okręty te były szczególnie popularne w latach 60. XIX wieku, zwłaszcza podczas amerykańskiej wojny secesyjnej.
Rodzaje Taranowców
Taranowce charakteryzowały się różnorodną konstrukcją. Wyróżniano zarówno okręty pancerne, jak włoski „Affondatore” i amerykański CSS „Virginia”, jak i jednostki nieopancerzone, takie jak rzeczne taranowce, np. „Queen of the West”.
- Okręty pancerne: Na przykład CSS „Virginia” i CSS „Albemarle” z silnym uzbrojeniem.
- Okręty nieopancerzone: Rzeczne taranowce z wzmocnionym dziobem, ale bez tarana.
Większość taranowców miała taran na dziobie, a ich konstrukcja kadłuba była na ogół solidna. Okręty te różniły się także pod względem uzbrojenia – niektóre były dobrze uzbrojone, inne miały jedynie słabe uzbrojenie lub były nieuzbrojone.
Użycie w Wojnie Secesyjnej
Taranowce odegrały istotną rolę podczas amerykańskiej wojny secesyjnej, zwłaszcza na rzekach, takich jak Missisipi. Obie strony konfliktu stosowały wiele taranowców, które często były przebudowanymi statkami rzecznymi, posiadającymi jedynie wzmocniony dziób i słabe uzbrojenie. Wiele z nich nie miało opancerzenia lub miało jedynie drewniane osłony.
Upadek Klasy Taranowców
W miarę upływu czasu klasa taranowców zanikła, a taran stał się standardowym elementem konstrukcji okrętów budowanych do końca I wojny światowej, pełniąc rolę uzupełniającą dla uzbrojenia artyleryjskiego. Ostatnim znanym okrętem zaprojektowanym jako taranowiec był amerykański USS „Katahdin”, zbudowany w 1896 roku.
