Reklama

Sobór w Konstancji

Sobór w Konstancji, zwołany przez antypapieża Jana XXIII na wezwanie Zygmunta Luksemburskiego, miał na celu zakończenie wielkiej schizmy zachodniej. Trwał od 16 listopada 1414 do 22 kwietnia 1418. Kościół katolicki uznaje tylko te posiedzenia, które zostały zatwierdzone przez papieża Grzegorza XII.

Reklama

Uczestnicy

Obrady soboru zgromadziły licznych przedstawicieli kościoła i świeckiej władzy:

33 kardynałów
5 patriarchów
47 arcybiskupów
145 biskupów
217 doktorów teologii
361 doktorów prawa
171 doktorów medycyny
Posłańcy reprezentujący 83 królów i książąt
Ponad 1500 rycerzy

Tło historyczne

W momencie zwołania soboru istnieli trzej papieże: Benedykt XIII, Grzegorz XII i Jan XXIII. W wyniku wcześniejszego soboru w Pizie, Jan XXIII został wybrany jako trzeci papież. Sobór w Konstancji dążył do abdykacji wszystkich trzech papieży oraz wyboru nowego.

Reklama

Wydarzenia

W trakcie soboru miały miejsce kluczowe wydarzenia:

2 marca 1415 Jan XXIII obiecał zrezygnować z tronu papieskiego.
20 marca 1415 uciekł z Konstancji, ale 29 marca podporządkował się soborowi.
6 kwietnia 1415 ogłoszono dekret „Haec sancta”, zobowiązujący papieża do posłuszeństwa.
11 listopada 1417 wybrano papieża Marcina V, co zakończyło schizmę.

Sobór przeciw herezji

Drugim celem soboru były reformy przeciwko herezjom, szczególnie wobec Jana Husa, który został skazany i spalony na stosie 6 lipca 1415.

Sobór w Konstancji a sprawa polska

Podczas soboru poruszono również kwestie dotyczące Polski. Jan Falkenberg oskarżał Polaków o współpracę z poganami, a Paweł Włodkowic argumentował na rzecz suwerenności narodów, w tym pogańskich. Postulaty Włodkowica były wczesnymi myślami prawa międzynarodowego, domagającymi się poszanowania dla wszystkich narodów i ich praw.

Jan Paweł II a Sobór w Konstancji

Jan Paweł II w 1995 roku podkreślił znaczenie dokonań soboru, wzywając do dialogu i poszanowania praw człowieka, co odnosiło się do historycznych refleksji przedstawicieli Uniwersytetu Krakowskiego.