„`html
Słonka (Scolopax rusticola)
Słonka to średniej wielkości ptak z rodziny bekasowatych, występujący w Eurazji oraz na wyspach wschodniego Atlantyku. Jest ptakiem wędrownym, zimującym w północnej Afryce, a jej status w IUCN to najmniejsza troska (LC).
Systematyka
Gatunek został opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku. Słonka była blisko spokrewniona ze słonką falistą, z którą niekiedy łączono ją w jeden gatunek. Nie wyróżnia się podgatunków.
Występowanie
Słonka zamieszkuje strefę lasów Eurazji, w tym Europę, Azję, północne Indie oraz wyspy atlantyckie. Jest ptakiem wędrownym – przeloty odbywają się od końca lutego do początku maja oraz od września do listopada. W Polsce występuje głównie w niżowych obszarach i niskich partiach gór, gdzie jest nielicznym ptakiem lęgowym.
Charakterystyka
Ptak ma krępą sylwetkę i charakterystyczny kształt głowy oraz dzioba. Upierzenie jest wzorzyste, co zapewnia kamuflaż. Wymiary średnie to:
- Długość ciała: 31–36 cm
- Rozpiętość skrzydeł: 55–60 cm
- Długość dzioba: 7–8 cm
- Masa ciała: 145–440 g
Okres lęgowy
Toki samców odbywają się w marcu i kwietniu. Samce zwabiają samice głuchym odgłosem, a po kopulacji prowadzą samotny tryb życia. Gniazdo to zagłębienie w ziemi, wyścielone trawą i liśćmi. Samica składa od 4 do 6 jaj, które wysiaduje przez 20–24 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo zaraz po wykluciu i stają się samodzielne po 35–42 dniach.
Pożywienie
Słonka żywi się dżdżownicami, owadami oraz nasionami roślin. Długi dziób ułatwia wydobywanie pokarmu z gleby.
Status
IUCN uznaje słonkę za gatunek najmniejszej troski. Liczebność globalnej populacji to 10–26 milionów osobników, a trend liczebności jest stabilny. W Polsce słonka jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym, a jej populacja lęgowa szacowana jest na 20–100 tysięcy par.
Filatelistyka
Poczta Polska wyemitowała znaczek przedstawiający słonkę w 1970 roku w serii „Ptaki łowne”.
„`
