Siemowit Dobrzyński
Siemowit (Ziemowit) Dobrzyński, żyjący w latach około 1265–1312, był samodzielnym księciem dobrzyńskim od około 1287 roku. W latach 1293–1295 przebywał w niewoli litewskiej, a od 1300 roku był lennikiem Wacława II. W latach 1303–1305 stracił władzę, jednak w 1306 roku stał się dziedzicznym lennikiem Polski.
Był piątym najmłodszym synem Kazimierza Kujawskiego i Eufrozyny, księżniczki opolskiej. Po śmierci ojca w 1267 roku, Siemowit znalazł się pod opieką matki, która sprawowała regencję w księstwie brzesko-dobrzyńskim do 1275 roku. Po podziale księstw w 1287 roku, Siemowit objął samodzielne rządy w Dobrzyńsku.
W 1293 roku, podczas najazdu litewskiego, Siemowit został wzięty do niewoli, z której uwolnił się dopiero w 1295 roku. Po powrocie do władzy, ożenił się z Anastazją, córką Lwa Halickiego. W 1300 roku, po niepowodzeniach politycznych Władysława Łokietka, Siemowit złożył hołd Wacławowi II, królowi Polski.
Polityka i Wydarzenia
- W 1303 roku doszło do buntu poddanych Siemowita, co było prawdopodobnie inspirowane przez księcia Inowrocławia, Leszka.
- Siemowit odzyskał władzę w 1305 roku dzięki wsparciu dworzanina Andrzeja z Krakowa.
- Po powrocie do władzy, poparł politykę Łokietka i nawiązał kontakty z Krzyżakami, co miało na celu walkę z brandenburskimi najeźdźcami.
- W 1310 roku, po zaprzestaniu płacenia dziesięciny, Siemowit i jego rodzina zostali objęci klątwą kościelną, zdjętą po jego śmierci w 1316 roku.
Siemowit Dobrzyński zmarł najprawdopodobniej w 1312 roku. Jego śmierć była kwestionowana przez starszą historiografię, która sugerowała wcześniejszy zgon w 1306 roku. Obecnie jednak dokumenty potwierdzają jego życie po tej dacie. Nieznane jest miejsce pochówku księcia.
Z małżeństwa z Anastazją Siemowit miał trzech synów: Leszka (którego istnienie jest wątpliwe), Władysława Garbatego oraz Bolesława. Do 1316 roku regencję nad małoletnimi książętami sprawowała matka Anastazja wraz z Władysławem Łokietkiem.
Linki zewnętrzne
Biogram Siemowita Dobrzyńskiego
