Semiotyka – Ogólna Teoria Znaków
Semiotyka, znana również jako semiologia, to dziedzina badań zajmująca się znakami jako systemem komunikacji. Termin ten wprowadził John Locke, a jego rozwój kontynuowali tacy myśliciele jak Charles Sanders Peirce i Ferdinand de Saussure. Semiotyka koncentruje się na aspekcie racjonalności i efektywności języka jako systemu znakowego.
Podstawowe Elementy Semiotyki
Semiotyka opiera się na trzech kluczowych filarach:
- Znak: Element utworzony przez człowieka, percepowany przez zmysły, np. słowo.
- Kod: System znaków, np. taniec.
- Kultura: Struktura, w której funkcjonują znaki i kody.
Definicje Znaków
Zgodnie z definicją de Saussure’a, znak składa się z dwóch elementów:
- Znaczące: Fizyczna reprezentacja znaku, np. obraz, słowo.
- Znaczone: Pojęcie związane z danym znakiem.
Roland Barthes, teoretyk semiologii, zaproponował model ukazujący wpływ znaków i kodów na interpretację rzeczywistości. Opisał on dwa porządki funkcjonowania przekazu: pierwszy, obejmujący rzeczywistość i znak, oraz drugi, osadzony w kulturze, zawierający konotacje i mity. Mity w tym kontekście odnoszą się do społecznych konstrukcji interpretujących pewne aspekty rzeczywistości.
Dziedziny Semiotyki
Semiotyka dzieli się na trzy główne dziedziny:
- Semantyka: Badanie znaczenia znaków.
- Syntaktyka: Zasady i struktury stosowania znaków.
- Pragmatyka: Relacje między znakami a ich użytkownikami.
Podział ten został wprowadzony przez Charlesa W. Morrisa w 1938 roku. Semiotyka bywa również określana jako semantyka w szerszym sensie, chociaż termin „semiologia” może mieć różne znaczenia w zależności od kontekstu.
