Ruch Odnowy w Duchu Świętym
Ruch Odnowy w Duchu Świętym, zwany również Katolicką Odnową Charyzmatyczną, to nurt w Kościele katolickim, który łączy katolicyzm z charyzmatycznymi praktykami, z silnymi wpływami zielonoświątkowymi. Jego celem jest podkreślenie osobistej relacji z Jezusem Chrystusem oraz wyrażanie darów Ducha Świętego.
Historia
Inspiracje do ruchu sięgają zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu, gdzie zapowiadane jest „wylanie Ducha”. Wydarzenia, które uznaje się za początek Katolickiej Odnowy, miały miejsce 18 lutego 1967 roku, kiedy to grupa studentów Uniwersytetu Duquesne w Pensylwanii przeżyła chrzest w Duchu Świętym.
Papieski Sobór Watykański II, z udziałem kardynała Léona-Josepha Suenensa, podkreślił znaczenie charyzmatów w życiu Kościoła. W 1975 roku odbył się pierwszy Kongres Odnowy, a ruch zyskał wsparcie kolejnych papieży, w tym Jana Pawła II oraz Benedykta XVI.
W Polsce Ruch rozpoczął się w 1975 roku, kiedy ks. Marian Piątkowski założył pierwszą grupę Odnowy w Poznaniu. Ruch szybko się rozwijał, a spotkania modlitewne organizowano w wielu miastach, w tym Warszawie, Łodzi i Krakowie. W 1979 roku odbył się Krajowy Zjazd Koordynatorów, a od 1983 roku zaczęły się czuwania i kongresy na Jasnej Górze.
Od 1981 roku Ruch ma swoje biuro koordynacyjne w Rzymie, które w 1993 roku przekształcono w Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRS). Obecnie Ruch podlega Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, a w Polsce jego delegatem jest bp Andrzej Przybylski.
Krytyka
Ruch Odnowy spotyka się z krytyką ze strony niektórych środowisk kościelnych, które zarzucają mu „protestantyzowanie” Kościoła oraz marginalizowanie roli Maryi. Takie kontrowersje prowadzą do rozłamów w Kościele katolickim.
Bibliografia
- Marek Nowicki i Małgorzata Nowicka, „Upili się młodym winem, wyd. II”, Wydawnictwo Świdermajer
