Reichsbank – Historia i Znaczenie
Reichsbank, bank centralny Rzeszy Niemieckiej, funkcjonował od 1 stycznia 1876 do 1948 roku. Został utworzony na miejsce Centralnego Banku Prus w wyniku zjednoczenia Niemiec i powstania Cesarstwa Niemieckiego. Jego pierwszym prezesem był .
Przed zjednoczeniem Niemiec w 1871 roku istniało 31 centralnych banków emisyjnych, które emitowały własną walutę. W 1870 roku uchwalono prawo o przyszłym głównym banku, a w 1875 roku przyjęto ustawę o nowym prawie bankowym, mimo że cztery z dawnych walut przetrwały aż do 1914 roku.
Problemy Gospodarcze i Hiperinflacja
Aż do końca I wojny światowej Reichsbank emitował stabilną walutę – markę. Jednak po klęsce Niemiec sytuacja gospodarcza kraju uległa znacznemu pogorszeniu, co wpłynęło na wartość waluty. Najniższy kurs osiągnięto w latach 1923/1924 podczas hiperinflacji, która nasiliła się po okupacji Zagłębia Ruhry przez wojska francuskie i belgijskie.
Reformy Walutowe
Po reformie walutowej, która miała miejsce 30 sierpnia 1924 roku, Reichsbank wprowadził nową walutę – Reichsmark, która współistniała z Rentenmarką, emitowaną przez Deutsche Rentenbank. Reichsmark była używana do czasu reformy Ludwiga Erharda 20 czerwca 1948 roku, kiedy to została zastąpiona przez Deutsche Mark.
Zniesienie Reichsbanku
Reichsbank został zlikwidowany w 1945 roku w wyniku ustaleń konferencji poczdamskiej. W zachodnich strefach okupacyjnych powołano w 1948 roku Bank Deutscher Länder, który w 1957 roku przekształcono w Deutsche Bundesbank. W sowieckiej strefie okupacyjnej powstał natomiast bank emitujący markę NRD.
Prezesi Reichsbanku
- 1876–1890:
- 1890–1908:
- 1908–1923: Rudolf Havenstein
- 1923–1930: Hjalmar Schacht
- 1930–1933: Hans Luther
- 1933–1939: Hjalmar Schacht
- 1939–1945: Walther Funk
Reichsbank odegrał kluczową rolę w historii gospodarczej Niemiec, a jego działalność miała długotrwały wpływ na system bankowy i walutowy kraju.
