Rajmund z Penyafortu
Rajmund z Penyafortu (Ramon de Penyafort, ur. 1170–1175, zm. 6 stycznia 1275) był katalońskim prezbiterem oraz generałem zakonu dominikanów. Uznawany jest za ojca prawodawstwa kościelnego oraz współzałożyciela Zakonu NMP Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników.
Życie
Rajmund urodził się w Villa de Panudés w Katalonii w rodzinie szlacheckiej. Po ukończeniu studiów prawniczych w Bolonii, gdzie miał okazję poznać Piotra della Vigna, wykładał filozofię w Barcelonie. W 1219 roku został wikariuszem generalnym dla biskupstwa w Barcelonie.
W 1222 roku wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego, a jego działalność koncentrowała się na nawracaniu muzułmanów i Żydów. W 1223 roku, wspólnie ze św. Piotrem Nolasco, założył Zakon NMP Miłosierdzia, który zajmował się wykupem chrześcijan z niewoli mauretańskiej.
Rajmund został wezwany do Rzymu przez papieża Grzegorza IX, gdzie pełnił rolę kapelana pałacu apostolskiego i osobistego spowiednika papieża. Zrealizował zbiór prawa kanonicznego, znany jako Decretales Gregorii IX, który został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską. Mimo propozycji arcybiskupstwa Tarragony, Rajmund postanowił pozostać zakonnikiem. W 1238 roku wybrano go trzecim generałem dominikanów. Zmarł w Barcelonie w wieku około 100 lat.
Ważniejsze dzieła
- Decretales („Pięć dekretów”)
- Summa iuris canonici
- Summa pœnitentiale
Kult
Rajmund z Penyafortu został beatyfikowany 6 stycznia 1542 roku przez papieża Pawła III, a kanonizowany 29 kwietnia 1601 roku przez Klemensa VIII. Jego relikwie znajdują się w Katedrze św. Eulalii w Barcelonie.
