Pius VII

Pius VII (właściwie Gregorio Luigi Barnaba Chiaramonti; ur. 14 sierpnia 1742, zm. 20 sierpnia 1823) był 251. papieżem Kościoła katolickiego, pełniącym swój urząd od 14 marca 1800 do 20 sierpnia 1823. Był włoskim duchownym i sługą Bożym.

Życiorys

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Wstąpił do zakonu benedyktynów w 1756 roku, gdzie przyjął imię Gregorio. Po ukończeniu studiów teologicznych i kanonistycznych nauczał w Rzymie. W 1782 roku został biskupem Tivoli, a w 1785 roku kardynałem prezbiterem i biskupem Imoli.

Wybór na papieża

Po śmierci Piusa VI, Pius VII został wybrany na papieża po czternastotygodniowym konklawe w Wenecji. Jego wybór był kompromisem w trudnej sytuacji politycznej.

Pontyfikat

Pius VII powrócił do Rzymu 3 lipca 1800, gdzie przywrócił administrację w Państwie Kościelnym. Współpracował z kardynałem Ercole Consalvigo, który został jego sekretarzem stanu.

Wojny z Napoleonem

W 1801 roku Pius podpisał konkordat z Napoleonem, który ograniczał liczbę biskupstw i dawał cesarzowi prawo nominacji biskupów. Konflikty z Napoleonem doprowadziły do jego uwięzienia w 1809 roku. Po wojnach napoleońskich papież wrócił do Rzymu 7 lipca 1814 roku.

Sprawy kościelne i międzynarodowe

Po uwolnieniu Pius VII przywrócił kardynała Consalvigo na stanowisko sekretarza stanu, co umożliwiło rekonstrukcję Państwa Kościelnego. Podpisał konkordaty z Rosją (1818) i Prusami (1821), a także przywrócił konkordat z Francją.

Sprawy religijne

Pius VII potępił rozwody i zmiany w kodeksie napoleońskim. W 1814 roku cofnął kasatę zakonu jezuitów. Kreował 99 kardynałów na dziewiętnastu konsystorzach.

Kult

15 sierpnia 2007 roku rozpoczęto proces beatyfikacyjny Piusa VII.

Dokumenty papieskie

Encykliki: Diu satis, Ex quo Ecclesiam, Il trionfo, Vineam quam plantavit
Listy: Magno et acerbo
Bulle: Ecclesia Christi, De salute animarum