Okręty podwodne projektu 613
Okręty podwodne projektu 613, znane w kodzie NATO jako Whiskey, to radzieckie jednostki średniej wielkości z napędem spalinowo-elektrycznym. Zbudowane w latach 1950-1958, miały na celu operacje w wodach euro-azjatyckich. Były to pierwsze radzieckie okręty podwodne, które otrzymały zachodnią nazwę kodową.
Specyfikacja
- Wyporność: 1055 ton (nawodna), 1346 ton (zanurzona)
- Załoga: 52 osoby
- Długość: 76 m
- Szerokość: 6,6 m
- Napęd: Silniki elektryczne i wysokoprężne
- Prędkość: 18 węzłów (powierzchnia), 13,6 węzła (zanurzenie)
- Zasięg: 8580 Mm przy 10 węzłach
- Uzbrojenie: 12 torped lub 24 miny, działka przeciwlotnicze 57 mm i 25 mm
Geneza i produkcja
Po II wojnie światowej, ZSRR skupił się na odbudowie floty, w tym okrętów podwodnych. Projekt 613 był odpowiedzią na potrzeby zwiększenia prędkości oraz efektywności operacji podwodnych. Wyprodukowano 215 okrętów tego typu, a dodatkowe 15 jednostek zbudowano w Chinach. Wykorzystano w nim technologie z niemieckich okrętów podwodnych, co przyczyniło się do jego sukcesu.
Konstrukcja
Okręty były dwukadłubowe, z opływowym kształtem kadłuba i spawanym kadłubem sztywnym. Wyposażone w wyrzutnie torpedowe, miały także możliwość stawiania min. Wersje były różnorodne, z różnym uzbrojeniem artyleryjskim, które stopniowo usuwano w późniejszych latach.
Wersje specjalne
Niektóre okręty projektu 613 zostały przekształcone w platformy dla pocisków manewrujących oraz jednostki dozoru radarowego. Wprowadzono różne modyfikacje, w tym zmiany w uzbrojeniu i wyposażeniu, co pozwoliło na dostosowanie ich do różnych zadań.
Polskie jednostki projektu 613
W latach 1962-1965 Polska Marynarka Wojenna nabyła cztery okręty typu Whiskey V, które były używane przez polskie siły zbrojne.
Podsumowanie
Okręty podwodne projektu 613 były kluczowym elementem radzieckiej floty w okresie zimnej wojny, stanowiąc znaczący postęp technologiczny i operacyjny w dziedzinie podwodnych jednostek bojowych.
