Niszczyciel min
Niszczyciele min to okręty obrony przeciwminowej, które zajmują się poszukiwaniem, lokalizowaniem i zwalczaniem min morskich, głównie w obszarach przybrzeżnych.
Historia
Koncepcja niszczycieli min powstała w latach 70. XX wieku w odpowiedzi na rozwój zaawansowanych min oraz doświadczenia NATO podczas trałowania Kanału Sueskiego w 1973 roku. Pierwszymi jednostkami tego typu były francuskie okręty typu Circe, wprowadzone do służby w 1970 roku. W 1980 roku Królewska Marynarka Wojenna wprowadziła HMS „Brecon”, pierwszą brytyjską jednostkę zaprojektowaną od podstaw. Wkrótce po tym inne kraje, takie jak Belgia, Francja i Włochy, rozpoczęły budowę własnych niszczycieli min.
Opis klasy
Niszczyciele min wykorzystują różnorodne technologie do wykrywania min, takie jak sonary, urządzenia elektrooptyczne oraz zdalnie sterowane pojazdy podwodne (ROV). Po zlokalizowaniu miny, stosuje się płetwonurków-minerów lub ROV do przeprowadzenia oględzin i detonacji. Typowe parametry tych okrętów to:
- wyporność: 400–800 t
- długość: 40–60 m
- zanurzenie: 2–3 m
- zasięg: ok. 2000 Mm
- prędkość: kilkanaście węzłów
- załoga: 30–60 osób
Uzbrojenie zazwyczaj obejmuje armaty uniwersalne kal. 20–30 mm oraz karabiny maszynowe, a niekiedy także wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych.
Polska
W latach 1999–2001 Marynarka Wojenna Polski zmodernizowała trzy trałowce projektu 206F do roli niszczycieli min. W 2013 roku podpisano kontrakt na budowę trzech jednostek typu Kormoran II, a prototyp wodowano w 2015 roku.
Wyposażenie i uzbrojenie
Standardowe wyposażenie niszczycieli min obejmuje:
- Sonary: DSQS-11M, SQQ-30, Type 2093, TSM-2022
- Pojazdy podwodne ROV: MIN Mk 2, PAP-104, Pluto
- Działa: Bofors kal. 40 mm, Giat 20F2 kal. 20 mm
Podsumowanie
Niszczyciele min to kluczowe jednostki w obronie morskiej, które przez lata ewoluowały, dostosowując się do nowych technologii oraz potrzeb operacyjnych. Polska Marynarka Wojenna kontynuuje rozwój swoich zdolności przeciwminowych, co jest odpowiedzią na współczesne zagrożenia.
