Międzynarodówka Komunistyczna (Komintern)
Międzynarodówka Komunistyczna, znana jako III Międzynarodówka lub Komintern, została założona w Moskwie w dniach 2-6 marca 1919 roku przez 19 partii komunistycznych, w tym Komunistyczną Partię Polski. Jej celem było propagowanie idei komunistycznych oraz przygotowanie do światowej rewolucji.
Przywódcy i struktura
Komintern był kierowany przez Komitet Wykonawczy, którego przewodniczącymi byli:
- Grigorij Zinowjew (1920–1925)
- Nikołaj Bucharin (1926–1929)
- Georgi Dymitrow (1934–1943)
W czasie II Zjazdu Międzynarodówki w 1920 roku ustalono zasady działania, zwane „21 punktami”, które wymagały od partii członkowskich podporządkowania się radzieckim wzorom.
Rozwiązanie Kominternu
Komintern został rozwiązany 15 maja 1943 roku przez Józefa Stalina. Jego miejsce zajęło Kominform, powołane w 1947 roku, którego celem było koordynowanie działalności partii komunistycznych w Europie.
Historia i kontekst
Komintern powstał w kontekście podziałów w ruchu robotniczym, które zaczęły się w 1914 roku z wybuchem I wojny światowej. Pierwsza i Druga Międzynarodówka doświadczyły konfliktów między socjalistami rewolucyjnymi a reformistami.
Działalność i wpływ
Komintern aktywnie wspierał rewolucyjne ruchy w Europie, a także organizował strajki i protesty przeciwko wojnie polsko-bolszewickiej. Na pierwszym kongresie w 1919 roku zaproszono wiele partii komunistycznych z różnych krajów.
Podziały i kontrowersje
W 1935 roku Komintern przyjął ideę Frontu Ludowego, zwracając się przeciwko faszyzmowi. W tym okresie Lew Trocki postulował utworzenie nowej Międzynarodówki, oskarżając Komintern o utratę rewolucyjnego charakteru.
Po rozwiązaniu Kominternu
Po rozwiązaniu Kominternu w 1943 roku, partie komunistyczne nadal utrzymywały kontakty z ZSRR. W 1947 roku utworzono Kominform, który funkcjonował do 1956 roku, po śmierci Stalina.
Pomimo braku formalnej organizacji międzynarodowej, partie komunistyczne nadal spoglądały na ZSRR jako lidera ruchu komunistycznego.
