Miary długości
Grecy początkowo mierzyli długości, porównując je do części ciała. Przed VII wiekiem p.n.e. ujednolicono jednostki miar, z podstawową jednostką – stopą (pous), której długość wahała się od 0,294 m do 0,333 m w różnych zastosowaniach.
Stopę dzielono na:
- 4 szerokości dłoni (palaistē)
- 16 szerokości palca (daktylos)
Inne jednostki długości to:
- łokieć (pechys) – od 0,440 m do 0,525 m
- bēma (krok) – 2,5 stopy
- stadion – 600 stóp (około 177,6 m przy stopie attyckiej)
Grecy przyjęli również miarę parasangę z Persji, równą 30 stadiom.
Miary powierzchni
Powszechnie używaną miarą powierzchni w Grecji był plethron, odpowiadający obszarowi, który mogła zaorać para wołów w ciągu jednego dnia. Przy stopie attyckiej (0,296 m) plethron wynosił 876,16 m².
Inną jednostką była arura w Egipcie, równa kwadratowi o boku 100 łokci, co dawało około 2756,25 m² przy łokciu równym 0,525 m.
Miary pojemności
Podstawowe miary dla płynów obejmowały:
- metrētēs – największa jednostka
- kotylē – około 0,21 do 0,33 litra
Dla ciał sypkich dominującą jednostką był medimnos.
Miary wagi
W Grecji jednostki wagowe były zróżnicowane. W Atenach stosowano minę ciężką, równą dwóm minom. System wagowy był zróżnicowany w różnych miastach, a ich wartości różniły się znacznie.
Największa jednostka wagi mogła ważyć około 30 kg, z podziałem na mniejsze jednostki. W okresie rzymskim wprowadzono jednostkę chalkous, odpowiadającą obolowi.
Wartości wagowe jednostek w Atenach w II wieku p.n.e. były zróżnicowane, a talent w systemie aleksandryjskim ważył 43,66 kg.
Bibliografia
- Wanda Ciężkowska-Marciniak: O greckich i rzymskich miarach i wagach
- Vademecum historyka starożytnej Grecji i Rzymu, t. 1
