Mgławica Tarantula (NGC 2070)
Mgławica Tarantula, znana również jako NGC 2070 lub 30 Doradus, to ogromna mgławica typu H II znajdująca się w Wielkim Obłoku Magellana, w konstelacji Złotej Ryby. Po raz pierwszy została skatalogowana jako gwiazda 30 Doradus przez Nicolasa-Louisa de Lacaille’a 5 grudnia 1751 roku, który uznał ją za mgławicę. Nazwa „Tarantula” pochodzi od jej świetlistych włókien, przypominających nogi pająka.
Charakterystyka
- Odległość: 170 000 – 179 000 lat świetlnych
- Średnica kątowa: 20′ (około 1000 lat świetlnych w rzeczywistości)
- Wielkość gwiazdowa: 8
- Masa: co najmniej 3000 mas Słońca
Mgławica Tarantula jest jednym z najjaśniejszych obiektów w swoim rejonie. Gdyby znajdowała się w odległości Mgławicy Oriona (1300 lat świetlnych), jej kątowy rozmiar na niebie wynosiłby 60 Księżyców, a jej jasność byłaby wystarczająca, by rzucać cień w nocy.
Obszar gwiazdotwórczy
Jest to najbardziej aktywny obszar gwiazdotwórczy w Grupie Lokalnej. W centrum mgławicy znajduje się młoda gromada masywnych gwiazd, R136, której intensywne promieniowanie i silne wiatry kształtują mgławicę oraz podgrzewają gaz do milionów stopni, generując promieniowanie rentgenowskie.
Struktura mgławicy
Mgławica Tarantula zawiera:
- Inne młode gromady gwiazd
- Ciemne obłoki
- Rozciągnięte włókna gazu
- Zwarty mgławice emisyjne
- Pozostałości po supernowych
- Superbąble otaczające gorące gwiazdy
Na obrzeżach mgławicy znajduje się supernowa SN 1987A, która jest najbliższą znaną supernową od czasów powstania teleskopów.
