Ludwik Węgierski
Ludwik Węgierski (5 marca 1326 – 10 września 1382) był królem Węgier w latach 1342–1382 oraz królem Polski w latach 1370–1382. Należał do rodu Andegawenów, a jego ojcem był król Karol Robert, a matką Elżbieta Łokietkówna.
Życie i panowanie
Ludwik wstąpił na tron węgierski po śmierci ojca. Jego rządy charakteryzowały się aktywną polityką zagraniczną, w tym próbami zdobycia Neapolu i zaangażowaniem w sprawy Rusi halicko-włodzimierskiej.
Polityka na Węgrzech
W latach 1348–1350 Ludwik podjął nieudane wyprawy wojenne do Neapolu, które były związane z podejrzeniami o zamordowanie jego brata przez królową Joannę I. Po niepowodzeniu, uznał jej panowanie, zachowując prawa do dziedziczenia tronu.
Zaangażowanie w Polskę
W latach 1351–1352 Ludwik wspierał Kazimierza Wielkiego w zdobywaniu Rusi halicko-włodzimierskiej. Po sukcesach uzyskał prawa do tronu polskiego, co zostało potwierdzone w przywileju budzińskim z 1355 roku.
Wojny i sojusze
Po zabezpieczeniu praw sukcesyjnych do tronu polskiego, Ludwik zajął się polityką bałkańską. Zhołdował Serbię i uczestniczył w wojnie z Wenecją, po której zdobył Dalmację. W późniejszym okresie zorganizował wyprawę do Bośni, a także prowadził wojny z Bułgarią.
Rodzina
- Małgorzata – córka cesarza rzymskiego, zmarła w 1349 roku.
- Elżbieta – córka bana Bośni, matka Ludwika.
- Katarzyna (1370–1378) – zaręczona z księciem Orleanu, zmarła w dzieciństwie.
Podsumowanie
Ludwik Węgierski był kluczową postacią w historii Węgier i Polski, łącząc obie korony poprzez swoje prawa sukcesyjne oraz aktywną politykę zagraniczną. Jego panowanie było czasem znacznych zmian zarówno w regionie, jak i w dynastii Andegawenów.
Bibliografia
- Andrzej Wyrobisz: Ludwik Węgierski. [w:] Poczet królów i książąt polskich. Warszawa: Czytelnik, 1978.