Lucius Livius Andronicus
Lucius Livius Andronicus (ok. 284 p.n.e. – ok. 204 p.n.e.) był pierwszym znanym poetą rzymskim, pochodzenia greckiego. W 272 p.n.e. trafił do niewoli w Tarencie, a następnie został przewieziony do Rzymu. Po wyzwoleniu przez swojego pana, Lucjusza Liwiusza Salinatora, założył szkołę dla dzieci rzymskich nobilów, gdzie uczył języka greckiego i łacińskiego, wykorzystując klasyczne teksty greckich autorów.
Andronicus przetłumaczył na łacinę Odyseję Homera, co stanowi pierwszy znany przekład w literaturze europejskiej. Aby oddać bohaterski ton epopei, użył italskiego metrum, znanego jako wiersz saturnijski.
Początek literatury rzymskiej
W 240 p.n.e., podczas ludi Romani (15-18 września), Andronicus po raz pierwszy zaprezentował przerobione na łacinę komedię i tragedię grecką, co jest uznawane za początek literatury rzymskiej. Wśród zachowanych tytułów widać, że głównie przerabiał dzieła Sofoklesa i Eurypidesa.
W 204 p.n.e., na zlecenie pontyfików, stworzył pieśń chóralną na przebłaganie bogów, którą wykonywał chór złożony z dwudziestu siedmiu dziewic.
Znaczenie twórczości
Lucius Livius Andronicus jest uznawany za twórcę podstaw rzymskiego języka poetyckiego w dziedzinie epopei, liryki i dramatu, mając istotny wpływ na rozwój literatury w Rzymie.
