Habeas Corpus Act
Habeas Corpus Act, uchwalona w 1679 roku za panowania króla Karola II, to angielska ustawa mająca na celu ochronę wolności obywateli poprzez zakaz aresztowania ich bez zgody sądu. Ustawa ta zapewnia, że nikt nie może być więziony bez ważnego nakazu sądowego.
Postanowienia Ustawy
Ustawa wymaga, aby po aresztowaniu osoba zatrzymana była doprowadzana przed oblicze sądu w ciągu trzech dni. Sąd sprawuje nadzór nad wykonaniem kary, a skazany powinien przebywać w hrabstwie, w którym odbył się proces. Wprowadza również kary dla strażników i dozorców za niewłaściwe postępowanie, takie jak brak doprowadzenia aresztowanego przed sąd.
Znaczenie Prawa
Habeas corpus, co w tłumaczeniu oznacza „nakazujemy ci, abyś miał ze sobą ciało”, jest procedurą prawną, która działa również w innych systemach prawnych opartych na common law. Ustawa pozostaje w mocy do dziś jako istotny element konstytucji angielskiej.
Zawieszenie Prawa
Prawo habeas corpus było kilkakrotnie zawieszane w historii, m.in. w latach 1695, 1715, 1723, 1794 oraz 1817, zawsze za zgodą parlamentu i tylko w sytuacjach kryzysowych. Konstytucja USA dopuszcza zawieszenie tego prawa jedynie w przypadku buntu lub najazdu, gdy wymaga tego bezpieczeństwo publiczne.
Podobne Uregulowania w Polsce
W Polsce analogiczne przepisy wprowadzono w 1433 roku w przywileju jedleńsko-krakowskim, który zapewniał szlachcie nietykalność osobistą oraz majątkową bez wyroku sądowego, realizując zasadę Neminem captivabimus nisi iure victum.
