Liczba Wolfa
Liczba Wolfa to metoda określania aktywności słonecznej poprzez liczenie plam słonecznych i ich grup, opracowana przez szwajcarskiego astronoma Rudolfa Wolfa w 1849 roku. Wzór na liczbę Wolfa przedstawia się następująco:
,
gdzie:
- – liczba Wolfa,
- – liczba grup plam,
- – liczba plam,
- – współczynnik dostosowujący wyniki do różnego powiększenia teleskopów.
Liczba Wolfa jest używana do opisywania poziomu aktywności słonecznej, co objawia się zmianami liczby plam i grup. Zmiany te mają wpływ na zjawiska takie jak rozbłyski słoneczne i parametry wiatru słonecznego. Chociaż liczba Wolfa nie reaguje na drobne wahania, efektywnie opisuje średnią aktywność w długich okresach, takich jak cykl jedenastoletni. Metoda ta jest prosta w użyciu i od ponad stu lat stosowana przez wielu obserwatorów, umożliwiając porównania wyników z różnych obserwacji.
W obserwatorium w Greenwich stosuje się alternatywną metodę, opartą na zliczaniu powierzchni zajmowanej przez plamy słoneczne.
Historia badań
Przed Wolfem, Samuel Heinrich Schwabe, niemiecki aptekarz, prowadził systematyczne obserwacje plam słonecznych, badając zmiany ich liczby oraz dni, gdy plamy były niewidoczne. Schwabe poszukiwał domniemanej planety Wulkan, a jego badania doprowadziły do odkrycia cyklu zmian aktywności słonecznej, który nie jest regularny i trwa od 9 do 13,6 roku, z przeciętną długością wynoszącą 11 lat. Otrzymał za to Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego w 1857 roku.
Przypisy
Kategoria: Słońce
