Las pastewny
Las pastewny, najczęściej dębowy lub bukowy, był miejscem, gdzie w średniowieczu wypasano świnie. Cechą charakterystyczną tych lasów była obecność starych drzew, ponieważ młode pędy były zjadane przez pasące się zwierzęta.
W średniowieczu jakość dąbrowy oceniano na podstawie liczby świń, które mogła wyżywić. Przykładowo, około 25 dorosłych dębów było potrzebnych do utuczenia jednego wieprza. Wypas owiec w drzewostanach Bieszczadów, rozpoczęty w XVI–XVII wieku, zmienił strukturę ekosystemu, co prowadziło do recesji niektórych gatunków drzew oraz innych roślin.
Ślady praktyki pasania świń można znaleźć w nazwach niektórych polskich miejscowości, takich jak Świniowice, gdzie lasy bukowe i dębowe zostały już zniszczone. Przykładem zachowanego lasu pastewnego jest Langå Egeskov w Danii, gdzie obecnie wypasanie zwierząt w lasach jest zabronione.
Podsumowanie
- Las pastewny to dębowy lub bukowy las, w którym wypasano świnie w średniowieczu.
- Stare drzewa dominowały w tych lasach, ponieważ młode pędy były zjadane przez zwierzęta.
- W średniowieczu dąbrowy oceniano na podstawie liczby świń, które mogły wyżywić.
- Wypas owiec w Bieszczadach wpłynął na zmiany w ekosystemie.
- Niektóre miejscowości w Polsce noszą nazwy związane z pasieniem świń.
- Langå Egeskov w Danii to przykład zachowanego lasu pastewnego, gdzie obecnie wypasanie zwierząt jest zabronione.
