Krakatau
Krakatau, znana również jako Krakatoa, to aktywny wulkan stratowulkaniczny położony w Cieśninie Sundajskiej pomiędzy wyspami Sumatra i Jawa w Indonezji.
Erupcje historyczne
Erupcja w V–VI wieku n.e.
W V lub VI wieku n.e. doszło do zapadnięcia się pierwotnego wulkanu, co doprowadziło do powstania kaldery o długości 7 km. To wydarzenie mogło przyczynić się do globalnego ochłodzenia w latach 535-536 n.e. Po tym okresie powstały trzy wulkany: Rakata, Danan oraz Perbuwatan, tworząc wyspę Krakatau.
Erupcja w 1883 roku
Od 1878 roku rejon Krakatau doświadczał silnych trzęsień ziemi. W dniu 20 maja 1883 roku rozpoczęła się erupcja z krateru Perbuwatan, która nasilała się przez kilka miesięcy. Największy wybuch miał miejsce 27 sierpnia 1883 roku, generując ogromny huk słyszalny w promieniu 4325 km oraz falę tsunami o wysokości do 40 metrów. Szacuje się, że zginęło około 40 tysięcy ludzi, a erupcja wyrzuciła do atmosfery 46 km³ pyłów, zmieniając klimat na kilka lat.
Anak Krakatau
Po erupcji 1883 roku pozostały trzy główne wyspy, a w 1927 roku z morza wyłoniła się Anak Krakatau, aktywna do dziś. W grudniu 2018 roku wulkan ponownie się uaktywnił, co doprowadziło do znacznego zmniejszenia jego wysokości i spowodowało kolejne tsunami.
Przywracanie życia na wyspach
Erupcja w 1883 roku zniszczyła całą faunę i florę na Krakatau. Po kilku latach zaczęły się pojawiać pierwsze organizmy. W 1928 roku, 45 lat po katastrofie, wyspy były już pokryte bujną roślinnością oraz licznymi gatunkami zwierząt. Odkryto prawie 300 gatunków roślin oraz 348 gatunków bezkręgowców i kręgowców.
Podsumowanie
Krakatau jest przykładem wulkanu, który po zniszczeniach wywołanych erupcją, stał się obiektem badań nad biogeografią i ożywieniem ekosystemów. Wydarzenia związane z Krakatau miały znaczący wpływ na klimat oraz życie ludzkie w regionie i poza nim.
