Kontemplacja w Medytacji
Kontemplacja to forma medytacji mająca na celu rozwijanie wglądu (vipassana) poprzez analityczne poznawanie zjawisk. Skupia się nie tylko na tym, jak obiekty się wydają, ale na ich rzeczywistym przejawie.
Obiekty Kontemplacji
Wybór obiektów kontemplacji zależy od indywidualnych potrzeb i umiejętności praktykującego. Mogą to być:
- Refleksja nad cennym ludzkim odrodzeniem i możliwościami Oświecenia.
- Nietrwałość życia oraz konieczność praktyki do Oświecenia.
- Prawo karmy, które wpływa na przyszłe odrodzenia.
- Wszechobecność cierpienia (dukkha) związana z cyklem reinkarnacji.
Obiekty kontemplacji mogą być zarówno materialne, jak kwiat, jak i mentalne, jak tożsamość „ja”. Kontemplacja polega na dokładnym rozpatrywaniu tych obiektów, co prowadzi do głębszego wglądu.
Praktyka Kontemplacji
W buddyzmie praktyka kontemplacji łączy skupioną uważność (śamatha) z analitycznym poznawaniem (vipassana). Kluczowe jest, aby praktykujący unikał rozproszeń, co pozwala na głębsze poznanie obiektów analizy.
W praktyce należy najpierw uspokoić umysł, a następnie przejść do analizy wybranego obiektu. Jeśli uwaga zostaje rozproszona, należy wrócić do skupienia, aż umysł ponownie się uspokoi. Gdy osiągnięta zostanie pewność co do braku wrodzonej natury danego zjawiska, praktyka może być kontynuowana w stanach pewności, a nie w analizie.
Rezultat Kontemplacji
Celem praktyki buddyjskiej jest osiągnięcie poza-konceptualnej mądrości prowadzącej do nirwany. Kontemplacje vipassany są metodami do osiągnięcia tego celu. Mądrość ta jest wynikiem harmonijnej jedności śamathy i vipassany, co prowadzi do zrozumienia, że zjawiska są jedynie konwencjonalne.
W tradycji buddyjskiej, zarówno w therawadzie, jak i innych szkołach, praktyki śamathy i vipassany są kluczowe. W buddyzmie tybetańskim łączą się one z unikalnymi technikami, które integrują umysł i ciało, prowadząc do realizacji stanu oświecenia.
