Kanał Kiloński
Kanał Kiloński (niem. Nord-Ostsee-Kanal, skrót NOK) to sztuczna droga wodna łącząca Bałtyk (Zatokę Kilońską) z Morzem Północnym (estuarium Łaby). W międzynarodowej terminologii znany jest jako Kiel Canal.
Historia
Kanał został zbudowany w latach 1887–1895 i otwarty oficjalnie 21 czerwca 1895 roku pod nazwą Kanał Cesarza Wilhelma. Użytkowanie rozpoczęto 1 lipca 1895 roku, a w latach 1907–1914 kanał został rozbudowany i pogłębiony. W 1948 roku przyjęto obecną nazwę.
Parametry techniczne
- Długość: 98 260 m
- Minimalna szerokość: 102,5 m
- Śluzy: 2 zestawy, każdy z 2 równoległymi komorami
- Stare śluzy: długość 125 m (z 1895 r.)
- Nowe śluzy: długość 310 m (z 1914 r.)
- Śluzy w Brunsbüttel (zachód) i Holtenau (wschód)
Kanał, zaprojektowany do bezpiecznego przepływu statków pomiędzy Bałtykiem a Morzem Północnym, skraca drogę o około 250 mil morskich (460 km) w porównaniu do Cieśnin Duńskich. Jest on sztucznie wykopany przez region Szlezwik-Holsztyn.
Obecne wykorzystanie
Aktualnie kanał obsługuje statki o zanurzeniu do 9,5 m, długości 160 m i szerokości 27 m lub statki o długości 235 m i szerokości 32,5 m przy zanurzeniu 7 m. Średnia głębokość wynosi 11 m. Kanał jest połączony z 10 mostami kolejowymi i drogowymi, z minimalnym prześwitem pod mostami wynoszącym 40 m. Na całej długości kanału zainstalowano sieć radarów, a w czasie złej widzialności piloci otrzymują informacje o zagrożeniach i położeniu statków.
Wzdłuż kanału znajdują się stacje sygnałowe zapewniające bezpieczeństwo ruchu, a większe statki mijają się na 11 mijankach, gdzie jeden z nich czeka na przejście drugiego.
