Jozafat Kuncewicz
Jozafat Kuncewicz (Jan Kunczyc) był unickim arcybiskupem połockim, bazylianinem i świętym Kościoła katolickiego, urodzonym około 1580 roku we Włodzimierzu. Zmarł 12 listopada 1623 w Witebsku.
Życiorys
Kuncewicz pochodził z prawosławnej rodziny, a jego ojcem był kupiec i ławnik miejski. Ukończył szkołę parafialną i przyjął nazwisko Kuncewicz, które było szlachecką formą. W 1613 roku, dzięki jego staraniom, dawny monaster prawosławny stał się ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym dla unitów.
Konflikty z prawosławnymi
W 1618 roku, po objęciu urzędu biskupa witebskiego, Kuncewicz napotykał opór ze strony prawosławnych. W 1619 roku, przybywając do Mohylewa w celu przejmowania cerkwi, zastał zamknięte bramy miejskie. Jego śmierć zapoczątkowała intensyfikację przejmowania prawosławnych świątyń przez unitów, co prowadziło do poszukiwania wsparcia przez prawosławnych biskupów w Rosji.
Relikwie
Po wojnie polsko-rosyjskiej w 1653 roku relikwie Kuncewicza były przenoszone między różnymi lokalizacjami, w tym do Żyrowic. Po nieudanej profanacji relikwii w 1705 roku, zostały potajemnie przewiezione do Białej Podlaskiej. W 1864 roku, po kasacji bazylianów, trumna została zniszczona, a ciało odkryto dopiero w 1916 roku. Obecnie istnieją plany przeniesienia relikwii na Białoruś, co budzi kontrowersje wśród Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Kult
Kult Jozafata Kuncewicza rozwijał się głównie dzięki metropolitom i klasztorom bazyliańskim. Oficjalna beatyfikacja w 1642 roku nie przyciągnęła jednak prawosławnych wiernych. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 12 listopada. Jan Paweł II określił Kuncewicza jako „apostoła pojednania”.
