Język gocki

Język Gocki

Język gocki jest wymarłym językiem wschodniogermańskim, używanym przez plemię Gotów. Najbardziej znanym dziełem w tym języku jest tłumaczenie Biblii dokonane przez biskupa Wulfilę w IV wieku n.e. Odznacza się dwoma dialektami: wizygockim, używanym w Hiszpanii, oraz ostrogockim, który przetrwał na Krymie do XVII/XVIII wieku.

Fonetyka

Samogłoski

Samogłoski /i/, /a/ i /u/ mogą być długie lub krótkie, przy czym różnice w długości zaznaczano głównie dla /i/ (długie /i:/ zapisywano jako ).
Długie /e:/ i /o:/ zapisywano jako i , np. wens [we:ns] „nadzieja”.
Krótkie /ε/ i // zapisano dwuznakami i , np. taihun [tεhun] „dziesięć”.
Samogłoska /y/ pojawiała się tylko w wyrazach zapożyczonych, zapisywana jako w.
/iu/ funkcjonuje jako dyftong opadający.

Spółgłoski

Spółgłoski w języku gockim były zróżnicowane, co wpływało na fonologię i morfologię. Szczegółowe analizy spółgłoskowe są ograniczone w dostępnych materiałach.

Biblia

Wulfila, tłumacząc Biblię, napotkał trudności związane z brakiem terminologii w języku germańskim. Używał alfabetu greckiego do zapisu, co wymagało poszerzenia słownictwa poprzez zapożyczenia oraz nowotwory słowne. Oparł również budowę zdań na składni greckiej.

Gramatyka

Deklinacja

Język gocki charakteryzuje się deklinacją, która różni się w zależności od liczby i osoby. Czasowniki mają różne końcówki, a język rozróżnia dwa czasy: przeszły i nieprzeszły.

Początki analityczności: strona bierna

W gockim można zauważyć początki analityczności, zwłaszcza w tworzeniu strony biernej przy użyciu czasowników posiłkowych.

Gocki a inne języki germańskie

Język gocki, choć najstarszy z zachowanych języków germańskich, nie jest bezpośrednim przodkiem współczesnych języków germańskich. Inne języki wschodniogermańskie, takie jak burgundzki czy wandalski, nie przetrwały do dziś.