Jan Wierzbicki (łot. Jānis Veržbickis; 1888–1946) był polskim prawnikiem i działaczem polonijnym na Łotwie, posłem na Sejm I-IV kadencji (1922–1934) oraz wiceministrem spraw wewnętrznych Republiki Łotewskiej.
Życiorys
Jan Wierzbicki urodził się 18 kwietnia 1888 roku we wsi Eversmuiža k. Lucynu. Pochodził z rodziny łatgalskich ziemian. Po ukończeniu szkoły ludowej w Baltinavie kontynuował edukację w gimnazjum w Pskowie. W 1907 roku rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Petersburgu, gdzie zaangażował się w antycarskie ruchy, co doprowadziło do jego wydalenia z uczelni w 1911 roku.
Po opuszczeniu Petersburga wstąpił do wojska, służąc w 97. Liwlandzkim Pułku Piechoty. Ukończył studia prawnicze w 1914 roku, a tytuł doktora praw uzyskał w Moskwie w 1916 roku. Podczas I wojny światowej walczył na froncie polskim, zdobywając Order Świętej Anny za odwagę. Po wojnie pracował jako sędzia pokoju, a następnie adwokat w Dyneburgu.
Działalność polityczna (1919–1940)
Wierzbicki aktywnie uczestniczył w życiu politycznym Łotwy. W 1922 roku został członkiem Rady Miejskiej i wiceprezydentem Dyneburga. W tym samym roku, obok swojego brata Bronisława, kandydował do Sejmu Łotewskiego. Po wyborach objął mandat poselski, który zdobył dzięki zrzeknięciu się go przez brata.
W kolejnych latach był wielokrotnie wybierany do parlamentu, gdzie walczył o prawa polskiej mniejszości narodowej i rozwój polskiego szkolnictwa. W 1924 roku został aresztowany pod zarzutem zdrady stanu, jednak po wyjaśnieniu sprawy kontynuował pracę w komisjach sejmowych. W 1934 roku zrezygnował z polityki i poświęcił się adwokaturze.
W latach 1928-1931 pełnił funkcję wiceministra spraw wewnętrznych, będąc pierwszym przedstawicielem mniejszości narodowych w rządzie Łotwy. W 1934 roku został wybrany prezesem Zarządu Głównego Zjednoczenia Polaków w Łotwie.
Rodzina
Jan Wierzbicki był żonaty z Tamarą Klementiewą-Wierzbicką i miał dwoje dzieci: syna Wiktora oraz córkę Janinę Zofię.
