Jan Marian Gwiazdomorski (ur. 4 lutego 1899 w Krakowie, zm. 17 grudnia 1977 tamże) był polskim prawnikiem, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i Wrocławskiego oraz członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Życiorys
Jan Gwiazdomorski był synem lekarza Jana Gwiazdomorskiego. Uczęszczał do niemieckiej szkoły powszechnej oraz III gimnazjum w Krakowie. W latach 1917–1921 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, jednocześnie służąc w Wojsku Polskim. W 1922 roku obronił doktorat z prawa.
Działalność naukowa i publiczna
W 1924 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie awansował na stanowisko profesora nadzwyczajnego w 1930 roku. W latach 1931–1934 zasiadał w Radzie Miejskiej Krakowa. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Niemców i więziony w obozie Sachsenhausen. Po wojnie wrócił do pracy na uniwersytecie, a w 1948 roku przeniósł się do Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie kierował Katedrą Prawa Cywilnego.
Okres powojenny i działalność w instytucjach naukowych
Po wojnie Gwiazdomorski pełnił kluczowe funkcje w instytucjach akademickich i prawniczych. Został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz brał udział w pracach nad kodeksami prawa cywilnego. W 1969 roku przeszedł na emeryturę i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Dorobek naukowy
Jan Gwiazdomorski specjalizował się w prawie zobowiązań, rodzinnym i spadkowym, a jego prace naukowe obejmują około 180 publikacji. Do najważniejszych należą:
- Nowoczesne metody zabezpieczenia kredytu (1932)
- Kodeks zobowiązań (1934)
- Prawo rodzinne (1946)
- Prawo spadkowe (1959)
Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda I stopnia ministra szkolnictwa wyższego (1969)
- Medal im. Kopernika przyznany przez Polską Akademię Nauk (1972)
- Doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (1977)
Bibliografia
Wśród jego publikacji znajduje się m.in. Wspomnienia z Sachsenhausen (1975) oraz liczne prace dotyczące prawa cywilnego i rodzinnego.
