Izohelia
Izohelia to technika tonorozdzielcza opracowana w 1931 roku przez Witolda Romera. Polega na przetworzeniu obrazu, które skutkuje powstaniem wyraźnie oddzielonych od siebie odcieni, odpowiadających punktom o tej samej gęstości optycznej w oryginalnym obrazie. Te odcienie nazywane są izoheliami.
Charakterystyka
W fotografii analogowej, izohelię uzyskuje się poprzez kopiowanie obrazu na błonach o wysokiej kontrastowości, stosując różne czasy naświetlania. W efekcie powstają izohelie, które stanowią granice między bielą a czernią na wyciągach negatywowych. Każda izohelia odpowiada innej gęstości w obrazie oryginalnym.
Proces obejmuje:
- Naświetlenie papieru światłoczułego przez poszczególne wyciągi negatywowe.
- Tworzenie izohelii o liczbie odpowiadającej ilości odcieni wyciągów oraz bieli.
Efekt końcowy izohelii charakteryzuje się wyraźną, schodkową zmianą odcieni, w przeciwieństwie do ciągłej zmiany w obrazie nieprzetworzonym. W fotografii cyfrowej izohelię uzyskuje się przez modyfikację krzywej tonalnej.
Witold Romer, twórca izohelii, był profesorem Katedry Fototechniki Politechniki Wrocławskiej. W Stanach Zjednoczonych izohelię odkryto jako szczególny przypadek metody masek kombinowanych, opracowanej przez firmę Kodak. Cyfrowy zapis obrazu znacząco wpłynął na tonorozdzielczość zarówno tej metody, jak i metody masek kombinowanych.
Podsumowanie
Izohelia stanowi istotny element technik fotograficznych, wprowadzając nowe możliwości w zakresie przetwarzania obrazów zarówno w fotografii analogowej, jak i cyfrowej, a jej twórcą jest Witold Romer.
