Wyspa Iwo Jima
Iwo Jima, należąca do Japonii, to wulkaniczna wyspa o powierzchni 23,73 km², zlokalizowana w archipelagu Kazan Rettō na Oceanie Spokojnym, około 650 mil morskich na południe od Honsiu. Najwyższym punktem wyspy jest wulkan Suribachi, osiągający wysokość 169 m n.p.m. Klimat na Iwo Jimie jest podzwrotnikowy z średnimi temperaturami wynoszącymi 17-21 °C w porze chłodnej i 23-27 °C w cieplejszych miesiącach. Wyspa charakteryzuje się niską gęstością zaludnienia, brakiem słodkiej wody oraz ubogą fauną i florą.
Historia i kolonizacja
W XIX wieku Iwo Jima została skolonizowana przez Japończyków, którzy osiedlili się w pięciu osadach, zajmując się przetwórstwem trzciny cukrowej oraz wydobyciem siarki. W 2007 roku przywrócono przedwojenną nazwę wyspy: Iō-tō.
Bitwa o Iwo Jimę
Podczas II wojny światowej wyspa była silnie ufortyfikowana i stanowiła strategiczny cel dla Amerykanów, którzy pragnęli zdobyć jej lotniska, aby wspierać naloty na Japonię. Bitwa rozpoczęła się 19 lutego 1945 roku po intensywnym bombardowaniu. Mimo zaciekłego oporu, Amerykanie zajęli lotnisko do 20 lutego i opanowali połowę wyspy do 27 lutego. Walki trwały do 26 marca, a straty amerykańskie wyniosły około 6800 żołnierzy, podczas gdy Japończycy stracili większość garnizonu.
Znaczenie Iwo Jima
Po zdobyciu Iwo Jimy okazało się, że jej lotniska nie były efektywne w operacjach myśliwców, a straty poniesione podczas bitwy były ogromne. Mimo to, w amerykańskiej narracji pojawił się mit o uratowaniu życia lotników dzięki lądowiskom na wyspie, co nie miało solidnych podstaw. W rzeczywistości, Iwo Jima stała się pomocna jako baza dla bombowców B-29, co pozwoliło im na atakowanie dalszych celów.
Pamięć i dziedzictwo
Zdjęcie Joego Rosenthala, ukazujące amerykański sztandar na szczycie Suribachi, zdobyło Nagrodę Pulitzera i stało się symbolem bitwy. Amerykańska okupacja Iwo Jima trwała do 1968 roku, a obecnie wyspa jest bazą japońskich Morskich Sił Samoobrony, praktycznie niedostępną dla cywilów.
