Indeksy Ksiąg Nienapisanych
Indeksy ksiąg nienapisanych to bibliograficzne zestawienia książek, które nigdy nie zostały stworzone. Popularność tych indeksów wzrosła w Europie pod koniec XVII wieku, w odpowiedzi na liczne obietnice barokowych uczonych dotyczące przyszłych dzieł literackich. W celu usystematyzowania tych zapowiedzi powstały pierwsze takie spisy.
Prototypem indeksu był katalog stworzony przez Johannesa Stephanusa Stollbergerusa w 1626 roku, wydany w Norymberdze. Jego dzieło zawierało tytuły książek, które planował napisać, jednak większość z nich nigdy nie powstała, co sugeruje, że mógł to być żart.
W końcu XVII wieku Georg Hieronim Welschius stworzył pierwszy syntetyczny katalog dzieł obiecanych, znany jako Catalogus Librorum Ineditorum (Katalog Ksiąg Niewydanych). Jego praca była istotnym krokiem w dokumentowaniu nieopublikowanych obietnic literackich.
Kolejnym ważnym autorem był Holender Theodor Jansson van Almeloveen, który w 1692 roku wydał Bibliotheca Promissa (Biblioteka Przyrzeczona). Był to alfabetyczny spis, który uzupełniał bibliografię Welschiusa.
W 1699 roku Rudolf Martin Meelfuhrer opublikował Accessiones, będący tomem uzupełnień do spisu Almeloveena. Obiecał również stworzenie kompleksowego katalogu, który jednak nigdy nie ujrzał światła dziennego, stając się kolejną księgą nienapisaną.
Bibliografia
- Istvan Ráth-Végh, Komedia książki, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo, Wrocław 1994, ISBN 83-04-04143-X
