Humbert z Romans
Humbert z Romans (ok. 1194 – 14 lipca 1277) był francuskim dominikaninem, który pełnił funkcję generała zakonu w latach 1254–1263. Jest czczony jako błogosławiony przez zakon.
Życiorys
Humbert urodził się w pobożnej rodzinie w Delfinacie. Jego rodzice darzyli szczególnym szacunkiem zakon kartuzów, do którego jeden z jego braci wstąpił. Początkowo Humbert udał się na studia prawnicze do Paryża, gdzie po ukończeniu nauki został wykładowcą.
Decyzję o wstąpieniu do Zakonu Kaznodziejów podjął po inspirującym kazaniu, które usłyszał 30 listopada 1224. Habit zakonny przyjął od Jordana z Saksonii.
Kariera w Zakonie
- 1226 – profesorem teologii na uniwersytecie w Paryżu
- 1236 – przeorem w Lyonie
- 1240 – prowincjałem Rzymu
- 1244 – prowincjałem Francji
W 1241 był kandydatem na papieża, a w 1254 został wybrany generałem zakonu podczas kapituły w Budapeszcie. Zrezygnował z tej funkcji w 1263, powracając do klasztoru w Valence, gdzie spędził resztę życia.
Humbert odmówił przyjęcia patriarchatu Jerozolimy i jedynie raz opuścił klasztor, aby mediować w konflikcie między cystersami na prośbę papieża.
Wkład w Zakon
Humbert był odpowiedzialny za kodyfikację liturgii dominikańskiej, która została zaakceptowana przez papieża Klemensa IV w 1267 roku.
