Historia Japonii

Historia Japonii kształtowała się pod wpływem polityki izolacji oraz zewnętrznych wpływów, głównie z Chin i Zachodu. Izolacja w okresie Edo umożliwiła niezależny rozwój kultury, a otwarcie na świat w 1854 roku przekształciło Japonię w potęgę przemysłową Azji.

Wczesne dzieje

Pierwsze znane ceramiki pochodzą z okresu Jōmon (około 13 tysięcy lat p.n.e.). W I wieku n.e. pojawia się pierwsza pisemna wzmianka o Japonii w chińskiej Księdze Hanów. W 710 roku powstała pierwsza stała stolica w Nara, a do 1550 roku władza polityczna została podzielona na domeny kontrolowane przez daimyō.

Okres Tokugawa (1603-1868)

W 1603 roku ród Tokugawa objął władzę jako sioguni, co spowodowało 250-letni okres pokoju, rozwoju rzemiosła i handlu. System rządów bakufu stabilizował się, a Edo stało się centrum władzy. Izolacja (sakoku) zapoczątkowana w XVII wieku ograniczyła kontakty z zagranicą, co miało wpływ na rozwój gospodarki i społeczeństwa.

Okres Meiji (1868-1912)

Po zniesieniu siogunatu w 1868 roku rozpoczęła się modernizacja kraju. Japonia zniosła feudalizm i przyjęła wzorce zachodnie, co doprowadziło do rozwoju przemysłu oraz armii. W tym czasie Japonia zdobyła status mocarstwa na Dalekim Wschodzie, prowadząc wojny z Chinami i Rosją.

Okres Taishō (1912-1926)

Okres ten charakteryzował się wzrostem uprzemysłowienia, a także większym zaangażowaniem społeczeństwa w życie polityczne. Japonia brała udział w I wojnie światowej, co przyczyniło się do jej wzrostu na arenie międzynarodowej.

Okres Shōwa (1926-1989)

Podział tego okresu obejmuje nacjonalizm i wojny, okupację amerykańską oraz powojenny rozwój. Japonia prowadziła agresywną politykę zagraniczną i uczestniczyła w II wojnie światowej, co zakończyło się jej kapitulacją w 1945 roku.

Okres Heisei (1989-2019)

W tym czasie Japonia zmagała się z kryzysami gospodarczymi oraz problemami politycznymi. Mimo to kraj zdołał utrzymać swoje miejsce wśród potęg gospodarczych świata.