Hiragana – Sylabariusz Japoński
Hiragana to jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego, obok katakany. Każdemu znakowi hiragany odpowiada znak katakany.
Historia
Hiragana powstała z man’yōgany jako pierwszy japoński sylabariusz. Wywodzi się z kaligraficznego stylu chińskiego, co umożliwiło stworzenie fonetycznego zapisu dostosowanego do wymowy japońskiej. Początkowo hiragana nie cieszyła się akceptacją wśród elit, które preferowały kanji. Mężczyźni używali regularnej formy kanji, podczas gdy kobiety korzystały z formy kursywnej, co doprowadziło do powstania określenia „pismo kobiet” (onnade). Hiragana zyskała popularność w twórczości literackiej, szczególnie wśród kobiet, które korzystały z niej do pisania listów i poezji.
Wykorzystanie współcześnie
Hiragana jest obecnie używana do:
- Odmiennych końcówek gramatycznych (okurigana), np. 飲まれた (nomareta).
- Partykuł, przedrostków i przyrostków, np. に (ni), さん (-san), お (o-).
- Japońskich słów bez zapisu kanji, np. きらきら (kira-kira), おい (oi), ひげ (hige).
- Furigany, która objaśnia wymowę znaków kanji.
- Materiałów dla dzieci i obcokrajowców, artystycznych oraz estetycznych zastosowań.
- Nadawania imion.
Znaki
Hiragana składa się z 48 znaków, w tym:
- 5 samodzielnych samogłosek.
- Połączeń spółgłoskowo-samogłoskowych, z 9 spółgłoskami i 5 samogłoskami.
- 3 sylaby (yi, ye, wu) nie istnieją, a 2 (wi, we) są nieużywane współcześnie.
- 1 samodzielna spółgłoska.
Znaki umieszczane są w tabeli 五十音図 (gojūonzu) z sylabą ん umieszczoną poniżej.
Sposób zapisu
Każdy znak hiragany ma swoją specyfikę zapisu, z określoną kolejnością i kierunkiem kresek. Należy pamiętać, że znaki wi i we nie są używane we współczesnym języku japońskim.
Pochodzenie
Znaki hiragany wywodzą się z man’yōgany, co ilustruje ich historyczny rozwój i adaptację.
