Górna granica lasu
Górna granica lasu, znana również jako granica drzew, to naturalna linia wyznaczająca najwyższy zasięg drzew o pokroju drzewiastym w górach. Jej wysokość zależy od czynników klimatycznych, morfologicznych i siedliskowych, a także wyznacza zasięg regla górnego.
Charakterystyka obszaru
W rejonie górnej granicy lasu obserwuje się:
- Zmniejszającą się wysokość świerków.
- Rzedniejący las z pojawiającymi się grupami drzew.
- Skarlałe, płożące się świerki powyżej tej granicy.
- Zarośla kosodrzewiny oraz łąki górskie.
W Tatrach w tej strefie występują również pojedyncze osobniki limby oraz zarośla.
Zmiany w wysokości górnej granicy lasu
W wyniku ocieplenia klimatu oraz wzrostu kontynentalizmu, górna granica lasu stopniowo się podnosi. W Polskich i Słowackich górach granice te kształtują się następująco:
- Tatry: ok. 1500 m n.p.m.
- Babia Góra: ok. 1390 m n.p.m.
- Wielka Fatra: 1200–1400 m n.p.m. (lokalnie do 1500 m n.p.m.)
- Gorgany: ok. 1450 m n.p.m.
- Czarnohora: 1450–1560 m n.p.m.
- Połoniny Hryniawskie i Góry Czywczyńskie: ok. 1670 m n.p.m.
- Masyw Śnieżnika: ok. 1250 m n.p.m.
- Karkonosze: 1250–1300 m n.p.m. (miejscami do 1360 m n.p.m.)
Wpływ zmian klimatycznych i działalności człowieka
W czasie holocenu górna granica lasu ulegała zmianom w zależności od klimatu, szczególnie temperatury i opadów. Działalność człowieka, taka jak wyrąb, wypalanie oraz wypas, może prowadzić do sztucznego obniżenia tej granicy.
