Fort jednostkowy
Fort jednostkowy, znany również jako fort uniwersalny, to rodzaj fortyfikacji, który mógł pełnić funkcje zarówno w obronie dalekiej, jak i bliskiej. Charakteryzował się silnym uzbrojeniem w artylerię szybkostrzelną, umieszczoną w pancernych kazamatach oraz w obrotowych wieżach pancernych, które zazwyczaj znajdowały się na stropie betonowego bloku koszarowo-bojowego.
Budowa i ochrona fortu
Fort jednostkowy miał kształt barkanu, otoczonego fosą, która była pełnoprofilowa. Fosa była broniona na odcinku czołowym przez galerię strzelecką umieszczoną w przeciwstoku. Dodatkowo, zabezpieczenia fosy obejmowały kaponiery przeciwstokowe, uzbrojone w działa szybkostrzelne i broń maszynową.
Ochrona szyjowa
Odcinek szyjowy fortu był chroniony przez kaponiery szyjowe, które przylegały bezpośrednio do budynku koszarowo-bojowego.
Przykład fortu jednostkowego
- Fort XIII „San Rideau” w Przemyślu – przykład fortu jednostkowego, uznawany również za fort pancerny.
Forty jednostkowe odgrywały istotną rolę w systemach obronnych, łącząc różnorodne funkcje obronne i ofensywne.
