Film niemy
Film niemy to rodzaj filmu, który nie ma nagranej ścieżki dźwiękowej, co oznacza, że dialogi i dźwięki nie są odtwarzane podczas seansu.
Historia filmu niemego
Początki filmów sięgają wynalazku kinetoskopu przez Thomasa Edisona, zaprezentowanego publicznie w 1894 roku. W 1895 roku bracia Lumière wynaleźli kinematograf, który umożliwił wyświetlanie filmów na ekranie. Pierwszy publiczny pokaz odbył się 28 grudnia 1895 roku, prezentując takie filmy jak Wyjście robotników z fabryki oraz Wjazd pociągu na stację w La Ciotat.
Na początku XX wieku zaczęto tworzyć fabuły filmowe. Georges Méliès był pionierem w tym zakresie, znanym z filmu Podróż na księżyc z 1902 roku, w którym zastosowano efekty specjalne. Również w tym okresie powstał pierwszy film nakręcony w plenerze, Napad na ekspres, stworzony przez Edwina S. Portera w 1903 roku.
Do 1910 roku w Ameryce i Europie powstały tysiące sal kinowych, a w 1912 roku zrealizowano pierwsze filmy pełnometrażowe. Filmy nieme wymagały wyrazistej gry aktorskiej, a w kinach często towarzyszyła im muzyka na żywo, wykonywana przez taperów, którzy nie mogli widzieć akcji na ekranie. W większych kinach występowały orkiestry.
Przejście do filmu dźwiękowego
Era kina niemego zakończyła się w 1927 roku, kiedy odbył się pierwszy pokaz filmu dźwiękowego. 6 października tego roku bracia Warner przedstawili Śpiewaka jazzbandu, który zawierał udźwiękowione dialogi oraz piosenki. Przejście to zostało humorystycznie ukazane w filmie Deszczowa piosenka.
